Choroba Alzheimera jest spowodowana odkładaniem się w mózgu toksycznych białek o patologicznej strukturze: beta-amyloidu i tau. Ich obecność powoduje zanik komórek nerwowych. Obumieranie neuronów wpływa na spadek poziomu produkowanych przez nie substancji chemicznych, między innymi acetylocholiny, która bierze udział w procesach zapamiętywania. Dotychczas zmiany te można było potwierdzić dopiero po śmierci pacjenta. To właśnie niemiecki neurolog Alois Alzheimer odkrył je jako pierwszy podczas sekcji mózgu 51-letniej kobiety.
Nadal nie wiadomo jednak co powoduje , że w mózgach niektórych osób zaczynają odkładać się toksyczne białka. Do pojawienia się choroby przyczynia się szereg współistniejących genetycznych uwarunkowań, w których liczne uszkodzenia różnych białek i enzymów doprowadzają do choroby.
Okazało się ,że obumieranie neuronów u osób cierpiących na Alzheimera zaczyna się ok. 40 roku życia. Objawy kliniczne pojawiają się jednak, gdy dochodzi do obumarcia ponad 60 % neuronów. Im więcej ma się neuronów i połączeń synaptycznych, tym dłużej będzie trwał niemy okres choroby. Im większy ma się zasób wiadomości i im bardziej gimnastykuje się mózg, tym większy tworzy się zapas neuronów. Pomaga w tym nie tylko uczenie się , ale i pasja.
Ostrzegawcze sygnały rozwijającej się choroby:
1. Utrata pamięci; zapominanie świeżo wyuczonych informacji, kiedy objawy wyraźnie utrudniają codzienne życie, wtedy zaczynają być niepokojące.
2. Trudności w wykonywaniu znanych sobie czynności; takie jak: gotowanie, sprzątanie, ubieranie się.
3. Zaburzenia językowe; trudności w znalezieniu właściwego słowa wyraźnie przeszkadzają w porozumiewaniu się z otoczeniem.
4. Zaburzenia orientacji w czasie i miejscu; chory może zgubić się na własnej ulicy albo zapomnieć drogi do domu.
5. Zaburzenia oceny sytuacji i bieżących wydarzeń; trudności w dobraniu właściwego ubioru stosownego do pogody i sytuacji, nieumiejętność planowania wydatków.
6. Kłopoty z abstrakcyjnym myśleniem; niemożność wykonania czynności bardziej złożonych np. wypełnianie przekazów pocztowych, obsługa pralki automatycznej, sokowirówki, korzystanie z telefonu komórkowego.
7. Odkładanie rzeczy na niewłaściwe miejsca; jeżeli zdarza się to coraz częściej, powinno budzić niepokój, np. buty w lodówce.
8. Zaburzenia nastroju i zachowania; jeżeli ktoś demonstruje błyskawiczne zmiany nastroju, kłótliwość i drażliwość bez obiektywnej przyczyny, apatię,powinno to zwrócić uwagę otoczenia.
9. Zmiany osobowości; osobowość każdego człowieka zmienia się trochę z wiekiem, ale jeżeli pojawia się podejrzliwość, nieuzasadniony lęk przed samotnością i porzuceniem przez innych członków rodziny, powinno się poprosić o pomoc lekarza.
10. Brak inicjatywy; jeżeli chory traci zainteresowanie dla dotychczasowej wykonywanej pracy, a godzinami siedzi np. przed telewizorem, podsypia i nie chce brać udziału w codziennych czynnościach, nie chce wychodzić z domu, wymaga to konsultacji z lekarzem.
Gdy u Twojego Bliskiego rozpoznano chorobę Alzheimera:
1.Staraj się zaakceptować diagnozę i pogódź się z tym, że stan Twojego Bliskiego się nie polepszy.
2. Podziel się Twoimi uczuciami z innymi członkami rodziny lub z przyjaciółmi, znajomymi.
3. Zadzwoń lub przyjedź do stowarzyszenia alzheimerowskiego.
4. Zorientuj się jak inni sobie radzą i z jakich przysługujących ulg i przywilejów możesz skorzystać.
5. Poszerzaj wiedze o chorobie przez lekturę ,wykłady.
6. Wychodź z domu i utrzymuj kontakt z przyjaciółmi. Musisz zapewnić sobie odpoczynek, aby lepiej sprawować opiekę.
7. Nie odrzucaj pomocy, którą Ci inni proponują. Sprecyzuj dokładnie jakiej pomocy oczekujesz.
8. Nie próbuj wszystkich kłopotów i trudności brać na siebie.
9. Zatroszcz się o przyszłość swoją i chorego załatwiając sprawy formalne w początkowej fazie choroby.
Czego chorzy oczekują od bliskich:
1. Zrozum moją chorobę
2. Nie trać ze mną kontaktu.
3. Traktuj mnie poważnie.
4. Znajdź czas na wysłuchanie mnie.
5. Nie przyglądaj mi się dziwnie.
6. Daj mi więcej przestrzeni.
7. Pozwól, bym robił to, co jeszcze mogę robić.
8. Nie poganiaj mnie.
9. Kiedy nie mogę robić dłużej tego, co dotychczas robiłem, zrozum, że nie jest mi łatwo się z tym pogodzić.
10.Ciągle jestem sobą.
Pamiętaj ja -to ja.
„Zawsze pamiętaj, że choć choroba zmieniła Twego Bliskiego, on jest ciągle tym samym człowiekiem, który słyszy, widzi, czuje, kocha i ufa, że zrozumiesz jego chorobę”.
